08 Jun ΚΟΚΟΡΟΜΑΧΙΕΣ ΚΑΙ ΛΑΟΙ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ
“Eνεργούμενοι λαοί” στην πολιτική σκηνή ήταν ανέκαθεν τα κράτη που έπαιζαν τον ρόλο των 16 στρατιωτών σε ένα παιχνίδι σκάκι: Λαοί αναλώσιμοι δηλαδή, για χάρη των σχεδιασμών των Υποκείμενων αυτοκρατοριών. Αυτών δηλαδή που σχεδιάζουν τα τεκταινόμενα ερήμην μας.
Δεν χρειάζεται και πολύ πειθώ για να αντιληφθεί κανείς ότι ως Κυπριακός λαός είμαστε ενεργούμενος και αναλώσιμος λαός: Δεν φτιάχνουμε εμείς την ιστορία μας. Εμείς, στην καλύτερη περίπτωση, το μόνο που μπορούμε να μάθουμε, από τα παθήματά μας, είναι το πως να ελισσόμαστε. Και δεν μαθαίνουμε.
Στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα, proxy wars ονομάζονται οι πόλεμοι που διεξάγουν οι αυτοκρατορίες εκ του ασφαλούς: Πόλεμοι δηλαδη, οπου δοκιμάζονται οι υπερδυνάμεις με το αιμα άλλων. Όπως τις κοκορομαχίες ένα πράγμα. Αντί να βγάζουν τα μάτια τους οι ιδιοκτήτες καταγδέρνονται τα κοκόρια. Έτσι αναπροσαρμόζουν τις δυνάμεις τους: Βλέποντας και κρίνοντας από τις αντοχές τόσο των θυμάτων όσο και των αντίστοιχων αντιπάλων.
Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανια: Θυσιάζεται ένα κράτος για να εκτιμηθούν οι αντοχές των σύγχρονων Αυτοκρατοριών: της Ρωσίας της Αμερικής και της Κίνας.
Το 1950 ο Αϊνστάιν σε μια επιστολή του είχε γράψει ότι:
“ο εθνικισμός είναι η παιδική ασθένεια της ανθρωπότητας”.
Τώρα, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του ναρκισσισμού που κρύβει η λέξη “ανθρωπότητα”, δεν εχει παρά να δει ξανά μια από εκείνες τις εικόνες, όπου παρουσιάζεται το ηλιακό μας σύστημα ως μία κουκκίδα μέσα σε άλλα τρισεκατομμύρια ηλιακά συστήματα, τα οποία ανήκουν σε άλλα τρισεκατομμύρια γαλαξιων.
Ο Αϊνστάιν σ’ εκείνη την ιδια επιστολή καταληγει στο οτι:
“αν δεν εξευρεθούν ηγέτες που να αναλάβουν την ευθύνη της υπερπήδησης ή την θεραπεία αυτής της ασθένειας, η ανθρωπότητα θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να εξαφανιστεί”.
Τα Ίδια περιπου έλεγε και ο Χόκινς: Ότι δηλαδή “η τρίτη χιλιετηρίδα θα είναι μαλλον η τελευταία της ανθρωπότητας.
“Και παλι πίσω στο σχολειο που λέγεται Ουκρανία. Βρισκόμαστε ενα βημα πριν τον πυρηνικό όλεθρο. Εδω βλέπουμε ξεκάθαρα ότι ο Αϊνσταϊν άδικα το πάλευε: Η λογική δεν παίζει κανένα, μα κανένα ρόλο στην συμπεριφορά της ανθρωπότητας. Πόσω μάλλον στα καθ’ ημας.
Στην δικιά μας περίπτωση εκεί όπου λέει εθνικισμός θα πρέπει να υποκαταστήσουμε την λέξη με άλλες. Οπως “ανεύθυνος πατριωτισμός”, “τυφλός κομματισμός”, “Θεοχαρισμός”, “Ματσακισμός”, Αναστασιαδισμός” “Κουλιασμός”, “Λιλληκαδισμός” κλπ.
Με αυτή την έννοια και με βάση τα πιο πάνω, είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι ο μέσος Κύπριος ψηφοφόρος θα ξεπεράσει στις επόμενες προεδροκές εκλογές, τα κομματικά στεγανά και τα ψευτοπατριωτικά κλισέ.
Ματαιοπονεί όποιος επικαλείται τη λογική. Οι λαϊκη θυμοσοφία το λεει καλύτερα από τον καθένα. Ότι δηλαδή “ο κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αξίζει.”
Και δε νομίζω οτι ο Κυπριακός λαός αξίζει καλύτερους ηγετες απο τους Αβερωφ, Χριστοδουλίδη και άλλους συναφείς. Ένα υβριδικό κατασκεύασμα μεταξύ τεχνοκρατών και πεφωτισμένων πολιτικών (κατά προτιμηση εκ των διαβιούντων εκτος του νησιού) ίσως να εκπληρούσε καλύτερα τις ανάγκες του προβλήματός μας. Το παράδειγμα των διαιτητών απο το εξωτερικό ισως φανει χρήσιμο. Ουτε και με αυτό την γλυτώνουμε όμως. Θα μας προκύψει και θεμα VAR: Ποιοι θα κρύβονται πισω απο τον VΑR;
Καθόσον δε αφορά τα φερέφωνα-υποψήφιους του ΑΚΕΛ, δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο υποψήφιος του
θα υπερβεί τις άνωθεν κομματικές εντολές που τον ανέδειξαν για χάρη του γενικού καλού. Η προηγούμενη θητεία του χώρου, στην ανάληψη ευθυνών και στις κατασκεύες σκυροδέματος, βοεί για την επικίνδυνη ανεπάρκεια του.
Το κυπριακό με άλλα λόγια προώρισται να ακολουθήσει την πεπατημένη των χαμένων ευκαιριων και θα την ακολουθήσει. Δεν εχει σημασια ο ορος αναφοράς: Βιολογικά, εξελικτικά, δαρβινικά, νομοτελειακά κλπ
Η λύση του Κυπριακού δε βρίσκεται πλεον στα χέρια μας. Ένεκα Ουκρανικο-Ενεργειακών συγκυριών, η Κυπριακή Δημοκρατία αν θέλει να επιβιωσει με την επίκληση της λογικης- και όχι με την εν θερμώ κεφαλή- θα πρεπει να κινηθεί τάχιστα για να εκμεταλλευτεί αυτές τις ευκαιρίες.
Εάν δεν το κάνει ούτε τώρα, τότε η Κυπριακή Δημοκρατία όπως την ξέραμε θα πάψει να υπάρχει.
Πάντως κάθε 50 με 150 χρόνια όλο το καθεστώς που αφορά το νησί “Κύπρος” αλλάζει άρδην. Να ευχηθούμε μόνο να μην είναι αιματηρή η επόμενη αλλαγή. Αυτή είναι η μόνη λογική ευχή που μας απομένει.
