Σημαντικό κέρδος για την ελληνική ποιήση η νέα συλλογή του Α.Μαλόρη που τιτλοφορείται Κβαντομηχανική
Ο Ανδρέας Μαλόρης, στην τελευταία ποιητική συλλογή του που τιτλοφορείται Κβαντομηχανική (λέξη κατ’ εμένα αντιποιητική), που εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΄΄Μανδραγόρας΄΄, αρχές του 2019, μέσα από μία λεπτή ειρωνική ποιητική γλώσσα-γλώσσα που θυμίζει την περιβόητη Σωκρατική ειρωνεία-θέλει να μας υποδείξει πως, πέραν από τον κόσμο μας, υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, εξίσου ενδιαφέροντες.
Ακόμη, θέλει να μας υπενθυμίσει πως η ανθρώπινη ζωή έχει ημερομηνία λήξης και πως αναπόφευκτα, αργή ή γρήγορα, θα έλθει όλων το τέλος μας. Μας υπενθυμίζει επιπλέον πως το αμετάκλητο αυτό τέλος δεν μπορεί να το ανακόψει ή να το αποτρέψει καμία επιστήμη, καμία θεωρία, καμία τεχνολογία. Κατά βάθος, θέλει να μάς κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως όση πρόοδο και αν έφεραν στον πλανήτη μας, ειδικά στην ανθρώπινη κοινωνία, οι επιστήμες, οι θεωρίες και η τεχνολογία, αλλά και όση ευημερία και καλοζωία προσπόρισαν στον άνθρωπο (και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς), σε τελική ανάλυση, και σε ό,τι αφορά την επέκταση κυρίως του ανθρώπινου βιολογικού ορίου, τίποτα το θεαματικό δεν έχει επιτευχθεί, με αποτέλεσμα το προσδόκιμο της ζωής μας να διαγράφει τον κύκλο του μέσα σε μερικές μόνο δεκαετίες.
Πιο απλά: Δεν έχουν κατορθώσει ν’ απαλλάξουν τον άνθρωπο από το εφιαλτικό τέλος-του για να τον καταστήσουν άτρωτο και αθάνατο. Επομένως το προπατορικό αμάρτημα θα μάς βαραίνει και θα μάς ακολουθεί παντού και πάντοτε.
Δεν είναι δύσκολο, λοιπόν, ν’ αντιληφθούμε ό,τι ο τίτλος Κβαντομηχανική, της καινούργιας συλλογής του Ανδρέα Μαλόρη, περικλείει και μεταφέρει μέσα του μόνο τη λεπτή ειρωνεία του για όλα όσα έχω περιγράψει μόλις πιο πάνω. Τίποτε άλλο δεν προσδίδει ο τίτλος στη συλλογή και γενικά στην ποίησή του.
Ουσιαστικά, ο Α. Μαλόρης με τη νέα συλλογή του, επεδίωξε με ποιητικό τρόπο να εισαγάγει τους αναγνώστες-του, έστω και στα πεταχτά, στις θεωρίες του μεγάκοσμου και μικρόκοσμου της ύλης, αφήνοντάς-τους να προβληματιστούν, να βασανιστούν και στο τέλος να εξαγάγουν οι ίδιοι τα συμπεράσματά τους. Με άλλα λόγια, τους περιάγει και τους προτρέπει να στοχαστούν πάνω στο φαινόμενο των βεβαιοτήτων που πρεσβεύει η θεωρία της Σχετικότητας, δηλαδή η θεωρία για τον μεγάκοσμο, αλλά να στοχασθούν και πάνω στο φαινόμενο των πιθανοτήτων που πρεσβεύει η θεωρία της Κβαντομηχανικής, δηλαδή η θεωρία για τον μικρόκοσμο της ύλης, με όλα τα συνεπακόλουθά τους.
Εκ προοιμίου, οφείλω ν’ αναφέρω πως ο Α. Μαλόρης στην εν λόγω συλλογή του κατόρθωσε το ακατόρθωτο! Γιατί, παρόλο, που ενεπλάκη με δύσκολα θέματα, με δυσερμήνευτες θεωρίες και με πυκνές έννοιες, κατόρθωσε (αφορμώμενος από αυτές) να δημιουργήσει μία ποιοτική ποίηση, χωρίς αυτή να έχει υπονομευθεί ή να έχει καλυφθεί κάτω από το σκληρό πέπλο αυτών των θεωριών. Εν ολίγοις, κατόρθωσε ν’ αναδείξει την ποιητική τέχνη μέσα από το βασίλειο της επιστήμης και να τη θέσει πάνω από αυτή, σε περίοπτη θέση! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η γενική θεωρία της Σχετικότητας, όπως είναι γνωστό, δεσπόζει και ερμηνεύει πλήρως τον μεγάκοσμο. Πριν από λίγες δεκαετίες όμως, άρχισε να διαμορφώνεται και μία άλλη θαυμαστή θεωρία, η οποία επιχειρεί να περιγράψει και να υποτάξει το μικρόκοσμο της ύλης. Είναι η Κβαντική Μηχανική.
Η ερμηνευτική ικανότητα της Κβαντομηχανικής είναι μεγάλη, οι εφαρμογές της απίστευτες! Όλη η τεχνολογική επανάσταση της εποχής μας, από τις ακτίνες λέιζερ μέχρι τα κινητά τηλέφωνα, και από την εκπληκτική ανάπτυξη των υπολογιστών μέχρι την τηλεόραση, στηρίζονται στην Κβαντική Μηχανική και στις δύσκολες εξισώσεις της. Μόνο που μερικές από τις συνέπειες της Κβαντικής Μηχανικής δύσκολα γίνονται αποδεκτές από την κοινη λογική. Και αυτό γιατί πρεσβεύει ότι ένα υλικό σωμάτιο είναι ταυτόχρονα και κύμα, και ότι ένα αίτιο δεν δίδει πάντοτε το ίδιο αποτέλεσμα. Καταργεί, δηλαδή, την ιερή αρχή της αιτιότητας και αντικαθιστά τις βεβαιότητες με ένα κόσμο πιθανοτήτων.
Ενώ, λοιπόν, οι θρίαμβοι της Κβαντικής Μηχανικής και της Σχετικότητας καθοδηγούν την επιστημονική σκέψη, παραμένει άλυτο δυστυχώς ένα δύσκολο πρόβλημα. Οι δύο θεωρίες, όπως μας πληροφορεί ο Γιώργος Γραμματικάκης, φυσικός, πανεπιστημιακός καθηγητής, πρώην πρύτανης και ευρωβουλευτής, φαίνεται ασύμβατες μεταξύ τους. Δεν ομιλούν την ίδια μαθηματική γλώσσα. Ο μικρόκοσμος δηλαδή της ύλης και ο μεγάκοσμος μοιάζουν σαν δύο διαφορετικά βασίλεια με ξεχωριστούς θεσμούς και νόμους. Αξίζει στο σημείο αυτό ν’ αναφέρω και τη σφοδρή αντίθεση του Άϊστάιν, πατέρα της θεωρίας της Σχετικότητας, στην εισδοχή των πιθανοτήτων που πρεσβεύει η Κβαντομηχανική, όταν δήλωσε με ειρωνεία πως «ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο».
Στις μέρες μας όμως, οι πολύπλοκες εξισώσεις, που διαμορφώθηκαν με βάση την ύπαρξη απειροελάχιστων χορδών, απέδειξαν ότι μπορούν να γεφυρώσουν τη Σχετικότητα με την Κβαντομηχανική. Ν’ αποτελέσουν, δηλαδή, τη βάση για μία ενιαία θεωρία, που θα περιέγραφε όλα τα φαινόμενα στον μεγάκοσμο αλλά και στον μικρόκοσμο της ύλης. Ίδωμεν!
Το αντιθετικό ζεύγος όμως, βεβαιοτήτων-πιθανοτήτων, εντοπίζεται και στην ποίηση του Α. Μαλόρη. Εννοώ πως σε πολλα ποιήματά του δεσπόζει ή αναδύεται ξαφνικά το απρόβλεπτο, το απροσδόκητο, το παράλογο και το αφύσικο αλλά προβάλλουν και οι βεβαιότητες, άσχετα αν κάποιες φορές μένουν μετέωρες.
Γράφει στο ποίημα «Τρεις γριές απ’ τον βορρα»:
«το ύφος σου είναι ορθά υπολογισμένο,
πάντα κράταγες μια στάση προσεκτική
μα το τέλειο ύφος σκοτώνει τις πιθανότητες!»
Πρέπει ν’ αναφέρω επίσης, πως και ο Έζρα Πάουντ θεωρούσε την ποίηση «ως ένα είδος εμπνευσμένων μαθηματικών, που διαμορφώνουν τις εξισώσεις όχι αφηρημένων σχημάτων, τριγώνων, σφαιρών και των συναφών, αλλά τις εξισώσεις των ανθρώπινων συναισθημάτων».
Σίγουρα, η εξέλιξη και η εδραίωση των δύο αυτών θεωριών επέφερε, όπως ανάφερα, μεγάλα πλεονεκτήματα και πολλές ευκολίες στην ανθρώπινη κοινωνία, κάνοντας την ανθρώπινη ζωή, σε μεγάλο βαθμό, πιο άνετη και εύκολη. Παράλληλα όμως, επέφεραν και μία σειρά από προβλήματα που δυσκολεύουν την ανθρώπινη ζωή, αντί να την διευκολύνουν.
Για την ακρίβεια, τον Ανδρέα Μαλόρη, ως ποιητής, είναι όλα αυτά τα προβλήματα που τον απασχολούν, όπου προσπαθεί εναγωνίως να τ’ αναδείξει και να τα στιγματίσει μέσα από την ποίησή του. Στην ουσία συνδιαλέγεται με θεμελιώδη ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, με τη ματιά του όμως να είναι γεμάτη ειρωνεία για το εφήμερο και το ψεύτικο. «Δεν ξεμπέρδεψες ακόμα/ δεν τα είπες όλα/ μην φεύγεις!/ Οι αβίωτες μέρες ελλοχεύουν/ στο κήπο του Εφήμερου/ αγριεμένες», θα γράψει στη σελίδα 17.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που δικαιολογεί τον προβληματισμό του Α. Μαλόρη, αποτελεί το φαινόμενο της εξάλειψης της ευαισθησίας και της τρυφερότητας από τον άνθρωπο, που επιφέρει, ολοένα και περισσότερο, και κυρίως ανεπαίσθητα, η κατίσχυση της Κβαντομηχανικής στην κοινωνία και στη ζωή μας. Όπως καλά γνωρίζουμε, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα έχουν αλλάξει συνήθειες και συμπεριφορές. Το χειρότερο όμως είναι που έχουν στερέψει από μέσα τους, όπως είπα, όλα τα αισθήματα και όλη η τρυφερότητα. Τείνουν να καταλήξουν ομοιόμορφα άψυχα μηχανήματα, χωρίς αίμα, νεύρα και κύτταρα. Οι άνθρωποι πλέον δεν χαϊδεύουν (ερωτικά, στοργικά, αδελφικά, φιλικά) το άλλο σώμα. Γιατί το άλλο σώμα έχει γίνει πλέον το υπερσύγχρονο πανάκριβο κινητό τηλέφωνο ή ο ηλεκτρονικός υπολογιστής τους. Δυστυχώς, αυτά μόνο τ’ αντικείμενα θέλουν να χαϊδεύουν σήμερα οι άνθρωποι, κυρίως οι νέοι, και να οδηγούνται σ’ ένα βλαβερό ερωτικό εκστασιασμό! Γράφει ο Α. Μαλόρης στη σελίδα 21:
«Όταν προκαλείς τη διαρκή αμηχανία
γιατί δεν δείχνεις πλέον
καμία βιασύνη
και οι ανάγκες σου σε χάδια
όλο και λιγοστεύουν
όλο και λιγοστεύουν».
Και συμπληρώνει στη σελίδα 35:
«Όταν το άλλο σώμα
καταλύεται
σαν κουφέτο στην Ανοιξιάτικη βροχή
κι εσύ αρκείσαι
στην ακρόαση της αφής του»
Όμως, είναι εδώ που καραδοκεί ο μεγάλος κίνδυνος τον οποίο μας καλεί ν’ αντιληφθούμε ο ποιητής. Γιατί, κατά βάθος, είναι αυτές όλες οι επίπλαστες και πρόσκαιρες απολαύσεις που προσφέρει η Κβαντομηχανική που οδηγούν τον άνθρωπο σε μία ψεύτικη ζωή. Είναι όλοι αυτοί οι τεχνικοί, οι μη γνήσιοι τρόποι ζωής που εγκλωβίζουν τον άνθρωπο μέσα στο αποξενωμένο σώμα του, το αποξεραμένο από ευαισθησία, τρυφερότητα και αισθήματα, χωρίς να νοιάζεται ή να ενδιαφέρεται πλέον ν’ απολαύσει τις γνήσιες αξίες και χαρές της ζωής. Αξίες και χαρές όπως είναι ο έρωτας, η φιλία, η κατανόηση, η αλληλεγγύη, η ψυχική και σωματική ελευθερία μας κ.ά..
«Στα πλην και οι έρωτες
που συνεργάσθηκαν άψογα
με δεύτερες σκέψεις.
Οι δοσίλογοι έρωτες.
Σελ. 26
Με άλλα λόγια, το πρόβλημα εντοπίζεται σε αυτές όλες τις πλανεύτρες σειρήνες που υπόσχονται στον καθένα μας μια πλουσιοπάροχη ζωή, που στο τέλος όμως αποδεικνύεται κάλπικη, χωρίς να μάς αφήνουν να νιώσουμε τη βαθύτερη ουσία της αλλά και χωρίς να μπορούμε να δούμε την απαράδεκτη και καταστροφική πραγματικότητα που εκτυλίσσεται γύρω ή μέσα στην καταπονεμένη ψυχή μας. Ζούμε δηλαδή μία πλάνη, όπου όλα, δυστυχώς, μάς φαίνονται τέλεια ενώ, στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σταδιακά και ανεξέλεγκτα στο μαρασμό και την εξαθλίωση. Στο πρώτο ποίημα της συλλογής που τιτλοφορείται «Της εσχατιάς» ανάμεσα σε άλλους στίχους διαβάζουμε και αυτούς:
«Πλάνη και το γαλάζιο
πλάνη και το δάκρυ
πώς αντέχει το μάτι
τόσο μαύρο στον ουρανό;
Μια πλάνη και η θάλασσα
πλάνη και ο αφρός
πως αντέχεις εσύ
τόσα πτώματα μικρών παιδιών;
Σελ. 8 και 9
Συνεπώς, η προσπάθεια ανάδειξης όλων αυτών των αρνητικών φαινομένων από την πλευρά του Α. Μαλόρη, δεν αποσκοπεί, πιστεύω, σε τίποτε άλλο παρά ν’ αφυπνίσει και να επαναστατήσει τον εφησυχασμένο άνθρωπο για να τον στρέψει ενάντια στο πεπρωμένο-του, ενάντια στην άδικη μοίρα του.
«Καιρός να υποκινήσεις κι εσύ
μια συνωμοσία,
προδομένη έστω.
Ως πότε να’ σαι υπάκουος υπήκουος
του θανάτου;
Ως πότε;
Σελ. 36
Να υποδείξει, έστω, στους αναγνώστες του πως αυτός ο κόσμος, που ήταν κάποτε αγγελικά πλασμένος, κατά τον στίχο του Διονυσίου Σολωμού, σήμερα τείνει να μετατραπεί σ’ ένα εφιαλτικό χάος! Και εδώ υπεισέρχεται με έμμεσο τρόπο, νομίζω, στην ποίησή του, συνειδητά ή όχι, και η θεωρία του Pringozin, του πατέρα δηλαδή της θεωρίας του Χάους. Στο ποίημα με τον εύγλωττο τίτλο «Έρωτα στον Θάνο!» θα σημειώσει:
«Γιατί με σένα
αποκτά φωνή ο κωφάλαλος κόσμος.
Γιατί με σένα
σε απλά μαθηματικά
το χάος αποκτά
αρχή
μέση
και τέλος»
Σελ. 32 και 33
Ο Α. Μαλόρης, κάποιες στιγμές, όπως διαφαίνεται μέσα από την ποίησή του, έλκεται και λειτουργεί με την επικούρεια φιλοσοφία, σύμφωνα με την οποία όλα έχουν ένα τέλος όπου, στη συνέχεια, μετεξελίσσονται σε κάτι άλλο. Θα γράψει στη σελίδα 56:
«Κι όταν ο κύκλος κλείνει
λένε πως κάπου αλλού ανοίγει
μια άλλη απεραντοσύνη.
Λένε.
(Εξ ακοής μαρτυρία)
Εκείνο όμως που προβληματίζει και ανησυχεί περισσότερο τον Α. Μαλόρη, όπως προείπα, πράγμα που είναι έκδηλο και στην ποίησή του, είναι η αστάθεια που διακρίνει σήμερα τους ανθρώπινους χαρακτήρες, γεγονός που επιφέρει ρευστότητα στα αισθήματα και στις διαθέσεις του, που αναπόφευκτα και κατ’ επέκταση, οδηγεί στον κλονισμό των αρετών και αξιών τους.
Το αρνητικό αυτό φαινόμενο, όπως ήταν επόμενο, απασχόλησε σοβαρά και επιστάμενα τον Α. Μαλόρη στην καινούργια συλλογή του, με αποτέλεσμα να οδηγείται σε διάφορες σκέψεις και στοχασμούς πάνω σε μία σειρά από καίρια θέματα όπως είναι ο έρωτας, η ζωή, ο θάνατος, η Ιστορία, η ομορφιά, η λογική, η ελπίδα, η πίστη κ.ά., όπου τα εξαγόμενά του προσπάθησε να τα κωδικοποίηση στην ποίησή του. Πρώτιστα όμως, επιδοκιμάζει με την ποίησή του την αξία που έχει ο αγνός έρωτας στον άνθρωπο, σε όλες τις μορφές του, αλλά και την ισορροπία που επιφέρει στη ζωή του, γιατί προσδίδει σε αυτή χαρά και ομορφιά. Η ομορφιά, που κατά τον Ντοστογιέφσκι, θα σώσει τον κόσμο-θέση που ασπάζεται και υιοθετεί βέβαια και ο Α. Μαλόρης. Γράφει στη σελίδα 31:
«Κι αναρωτιέσαι άδικα
πόσα εκατομμύρια πτώματα χρειάζονται
για ν’ ανοίξουμε τα μάτια;
Κι αναρωτιέσαι άδικα
πόσα μυαλά στην άσφαλτο χρειάζονται
για να νικήσουμε την ομορφιά;
Άδικα αναρωτιέσαι».
Επανέρχομαι όμως από εκεί που άρχισα. Για να πραγματοποιηθεί αυτή η μεγάλη και στοχαστική περιπλάνηση ανάμεσα στους δύο κόσμους, εννοώ τον μεγάκοσμο και τον μικρόκοσμο, που επιχείρησε να διαγράψει, έστω και βιαστικά, έστω και νοερά, ο Α. Μαλόρης, παρασύροντας ασφαλώς μαζί του και τους αναγνώστες του, χρειάζεται αρκετή γνώση και σοφία, στοιχεία τα οποία κατέχει ο ποιητής και μάλιστα, όπως διαπιστώνω, με το παραπάνω! Ο Α. Μαλόρης όμως, δεν κάνει επίδειξη της βαθιάς σοφίας του μέσα από την ποίησή του την οποία, αντίθετα, προσπαθεί να σκεπάσει και να προστατεύσει κάτω από το πέπλο της άγνοιας. Η άγνοια, όπως αφήνει ν’ αντιληφθούμε, είναι στοιχείο φυσιολογικό και είναι απαραίτητο κάποτε να την επικαλούμαστε. Γιατί κανένας δεν είναι πάνσοφος ή παντογνώστης! Εκεί όμως που επέρχεται αδιέξοδο στην ανθρώπινη σκέψη, ο ποιητής συνιστά να επικαλούμαστε την ζωηφόρο ελπίδα, που μας κάνει να στεκόμαστε όρθιοι και ακμαίοι στα πόδια μας, ειδικά σ’ αυτούς του δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Όπως πολύ εύστοχα γράφει στο τελευταίο ποίημά του, που τιτλοφορείται «Κβαντομηχανική», και το οποίο έδωσε και τον τίτλο της συλλογής του:
«…Κι ακόμη πιο πίσω
πίσω-πίσω και πιο πίσω
πίσω κι από την Έκρηξη τη Μεγάλη
βαθύτερα κι απ’ το βαθύτερο βάθος του βάθους
εκεί όπου όλα με το τίποτα αρχινούν
και στο τίποτα τελειώνουν.
Ναι, ναι, εκεί, εκεί
θα υπάρχει πάντα αυτό που αγνοώ·
και όσο αγνοώ ελπίζω».
Σελ. 70
Αν η άγνοια όμως, κατορθώσει κάποια στιγμή να πνίξει και την ελπίδα που εμφιλοχωρεί μέσα μας, γεμίζοντας την ψυχή μας με σκοτάδι και φόβο, υπάρχει τότε το έσχατο σημείο, που κατά τον Α. Μαλόρη αυτό δεν είναι άλλο από τον Θεό, χωρίς με αυτό να υπονοώ πως ο ποιητής προσπαθεί να κάνει θρησκευτική κατήχηση στους αναγνώστες του.
«Κι όταν
στα γυάλινα δεκανίκια
της άγνοιας
αποθέτεις τα βαριά μέλη
του φόβου
ιδού ο θεός!
Σελ. 72
Αξιοπρόσεχτη (και αξιοθαύμαστη) είναι και η μορφή που έδωσε ο Α. Μαλόρης σε όλα τα ποιήματα της συλλογής του. Συγκεκριμένα, η συλλογή περιέχει 15 έντιτλα ποιήματα, στους στίχους των οποίων ξεδιπλώνει και αναλύει με φιλοσοφική διάθεση ένα σοβαρό θέμα, όπως είναι π.χ. ο έρωτας, ο θάνατος, η λογική, η πίστη, η ελπίδα κ.ά.. Το κάθε κύριο ποίημα όμως συνοδεύεται και από τρία άλλα μικρότερα (από 2 μέχρι 7 στίχους) άτιτλα ποιήματα. Είναι ποιήματα αρκετά σφιχτοδεμένα και έντονα ηλεκτρισμένα με ποιητική ενέργεια, μέσα από τα οποία ο Α. Μαλόρης εκφράζει ή αποτυπώνει τους δικούς του στοχασμούς στο θέμα που εξετάζεται στο κύριο ποίημα, που προηγείται, όπως είπα, στη σειρά της κατάταξής τους.
Για την ακρίβεια, αυτά τα μικρά άτιτλα ποιήματα, είναι μία σειρά από στοχαστικούς αφορισμούς, με κριτική διάθεση πολλές φορές από μέρους του ποιητή. Αφορισμοί, που κατά τον Ουίσταν Ώντεν «είναι ουσιαστικά το πιο αριστοκρατικό είδος γραφής». Για ενημέρωση των αναγνωστών, αναφέρω πως οι αφορισμοί είναι ένα είδος βραχείας γλωσσικής διατύπωσης με χαρακτηριστικά παρόμοια με τον ποιητικό λόγο, όπως είναι η διαύγεια, η ακρίβεια, το απροσδόκητο και η ελλειπτικότητα.
Υπό αυτή την έννοια όμως η συλλογή Κβαντομηχανική καταλήγει να είναι ένα βιβλίο που διασχίζει έξυπνα τα όρια ανάμεσα στην ποίηση και το δοκίμιο. Δεν θα διστάσω να πω πως ο Α. Μαλόρης, με τη νέα συλλογή του, κάνει ποίηση με τη γλώσσα του δοκιμίου!
«Έτσι κι αλλιώς
σε ένα κατάλοιπο πλαγκτόν
θα σε καταναλώσουν τα σαγόνια
του χρόνου.
Όπως ακριβώς την αγάπη
η εξάτμιση ενός φιλιού»
Σελ. 61
Με τους στίχους-του, που άλλοτε είναι τρυφεροί και ευωδιαστοί σαν το γιασεμί, και άλλοτε σκληροί σαν την πέτρα, δεν διστάζει ή, καλύτερα, δεν φοβάται να κρίνει τους άλλους αλλά και να κατακριθεί και ο ίδιος, να σαρκάσει αλλά και να αυτοσαρκασθεί.
Διαπιστώνω, επίσης, με αρκετή ικανοποίηση, πως ο Α. Μαλόρης παρουσιάζεται αρκετά καλά ενημερωμένος γύρω από την εξέλιξη της ποιητικής τέχνης αλλά και για ό,τι πολιτισμικό αγαθό παράγεται σε Κύπρο, Ελλάδα ή σε άλλα μέρη του πλανήτη, γεγονός που συμβάλλει στον εμπλουτισμό και των δικών του εκφραστικών μέσων.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που στην ποίησή του ανιχνεύονται ίχνη, εικόνες, τόνοι, σύμβολα, έξυπνα ποιητικά τεχνάσματα από άλλους σημαντικούς ποιητές, Έλληνες και ξένους. Αναφέρω ενδεικτικά την ευεργετική επίδραση που δέχτηκε από την ποίηση της Κικής Δημουλά. Σίγουρα, προκαλεί μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο ο Α. Μαλόρης αφομοίωσε δημιουργικά τεχνικές ή ποιητικά κόλπα από την ποίηση της διάσημης Ελληνίδας ποιήτριας, όπως είναι π.χ. η προσωποποίηση ή ανθρωποποίηση λέξεων με συγκεκριμένη ή αφηρημένη έννοια ή η ουσιαστικοποίηση ρημάτων, επιρρημάτων και επιθέτων που πρώτη εισήγαγε η Δημουλά στην ποίησή της, για να αποδειχθεί στην πράξη πως η ίδια ως δημιουργός, αλλά και η ιδιόμορφη ποίησή της, δεν στερούνται σήμερα από απογόνους, όπως είχα την απατηλή εντύπωση. Δίνω στη συνέχεια ένα μικρό ενδεικτικό απόσπασμα από το ποίημα «Εσπερίδα», στο οποίο είναι εμφανής ο επηρεασμός του Μαλόρη από την ποίηση της Δημουλά:
«Προς
Κυρία Λογική.
Ενταύθα.
Να έχετε υπόψη ότι
όταν δεήσετε να μας επισκεφθείτε
η βραδιά, στη φωτερή σας παρουσία
θα ακυρώσει τα όνειρα
ως ακραία καιρικά φαινόμενα
επικίνδυνα για το χειροπιαστό μέλλον.
Τη Ματαιοδοξία στην είσοδο
Παρακαλώ μη λάβετε σοβαρά υπόψη…»
Σελ. 50
Ακόμη, στην ποίηση του Α. Μαλόρη, ανιχνεύονται κάποια αδρά σημάδια και από την ποίηση του Οδ. Ελύτη, ειδικά απο την ποιητική συλλογή του Το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου.
Ολοκληρώνοντας, θα έλεγα χωρίς περιστροφές, με απόλυτη ειλικρίνεια, πως η καινούργια συλλογή του Α. Μαλόρη είναι μία σπουδαία κατάκτηση, ένα σημαντικό κέρδος στον χώρο της νεοελληνικής ποίησης. Γιατί, όλα τα ποιήματα που συγκροτούν τη συλλογή, δίνουν την αίσθηση πως δεν υπάρχει σ’ αυτά τίποτε το περιττό. Προσωπικά, έχω σχηματίσει τη γνώμη πως τίποτε δεν λείπει από αυτά τα ποιήματά του. Μοιάζουν, (για να διατυπώσω παραστατικά τη σκέψη μου), σαν τα αστραφτερά διαμαντάκια που κοσμούν το πανάκριβο περιδέραιο μιας όμορφης γυναίκας. Και αυτή η γυναίκα, στις μέρες μας, όπως είπα, έχει όνομα και λέγεται ελληνική ποίηση.
Χρήστος Μαυρής (καταχώρηση από Σπύρος Αραβανής)