Σε περιμένω όπως
το γράμμα που στροβίλισε ο κήπος
των εργοστασίων τα κουδούνια
των φοιτητών τη διαδήλωση
τα βλέφαρα που πέφτουν
όταν τα όνειρα σού κάνουν
σινιάλο.
Κι αν είσαι μια μηχανή
κι αν είσαι ένα ποδήλατο
τούτες οι ώρες
περιμένουν το ζεστό σου σχήμα
και πάλι να κατηφορίσει.
Μα είσαι πια ορθάνοικτη πόρτα
και τ’ αγιάζι ξεσπαθώνει
μια παρακμή ιστορική
μια θάλασσα που εξερευνήθηκε
‘φήνοντας πίσω φρικτή μελαγχολία.