Σαν θάλασσα έμπαινες, απρόσκλητη στο σπίτι
και τι ωραία, που τρόμαζε το σπουργίτι!
Και φρουτ-φρουτ, ανοίγει τις φτερούγες της η θλίψη
περασμένο μεσονύχτι, που η ηδονή σε καταπλήττει.
Σαν θάλασσα έφευγες, υπό μάλης το κορμί
και τι απαλά, που υπαιθρίως πάγωναν οι ορμές μου!
Και αχ-αχ το πάθος, ολισθαίνει απ’ τα δώματά μου
υφάλμυρη πρωία, που η επιστροφή σου παραμύθι.