Για τι γράφετε;

Για να μπορώ να ξυπνώ, να έχει νόημα η μέρα. Για να μοιράζομαι το προσωπικό μου ταξίδι, για να απαλύνεται η μοναξιά. Για όλα όσα εκείνα που μέσα στην τύρβη της καθημερινότητας περνούν απαρατήρητα. Για τα περιθωριακά που καθορίζουν, τα ασήμαντα που στιγματίζουν, τις απλές εικόνες που γλυκαίνουν, τις λεπτεπίλεπτες χειρονομίες που ορίζουν τις σχέσεις μας.

Είναι ίσως και μια ανάγκη για παιχνίδι: “τι κι αν όλα είναι κίβδηλα και τεχνητά, μια ψευδαίσθηση, μια φρικτή προσωρινότητα;” *

*”Ο μυς δραπετεύει”, (“ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ”, 2003)

Πότε μπαίνετε στον ρόλο του πεζογράφου και πότε του ποιητή;

Όταν μια και μοναδική στιγμή αποκτά διάσταση συμπαντική, αλλά κανείς δεν τη βλέπει, όταν μια ανεπαίσθητη κίνηση τρίζει εκκωφαντικά, αλλά κανείς δεν ακούει, όταν ένας σπινθήρας κατακαίει το δάσος, κι όλοι οι άλλοι αδιαφορούν, τότε είναι που εμφανίζεται ο διηγηματογράφος. Όταν ενώπιος ενωπίω, στον καθρέφτη του μεσονυκτίου, ο άλλος απέναντι απαιτεί εξηγήσεις, εκβιάζει αποκαλύψεις, καταδικάζει, κατακρίνει και με ριπές “γιατί” κατατροπώνει, τότε εμφανίζεται ο ποιητής. Πώς επιλέγετε τους ήρωες των διηγημάτων σας;

Το τετριμμένο λέει: “Δεν τους επιλέγω, με επιλέγουν”. Ίσως. Τις πιο πολλές φορές όμως η επιλογή είναι καλά προσχεδιασμένη. Πρόκειται για επιστράτευση συγκεκριμένων χαρακτήρων της καθημερινότητας για τις ανάγκες μια παράστασης του υποσυνειδήτου.

Ποιες είναι οι λογοτεχνικές σας επιρροές;

Από τα παραμύθια του Άντερσεν μέχρι το “A brief history of Time” του Hawking.

 Τι θέση έχει ο σκληρός και γκροτέσκος κόσμος στη λογοτεχνία;

Το γκροτέσκο και σκληρό παίζουν τον ρόλο του εκτυφλωτικού προβολέα: φωτίζουν έντονα την πλοκή και στρέφουν την προσοχή εκεί που στοχεύει ο συγγραφέας, θέλοντας και μη.

Πολλές μικρές ιστορίες ή μια μεγάλη; Γιατί;

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε και σας άρεσε;

Το “Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς” του Χρόνη Μίσσιου για την ειλικρίνεια, την αμεσότητα και τη λιτότητα της γραφής, αλλά και για τη δύναμη ψυχής του συγγραφέα.