Εκκαθάριση Προσωπικού, Διηγήματα

«Αλήθεια» 8/9/2016

Κυκλοφόρησε το 2012 μα ειλικρινά διατηρεί και σήμερα και θα διατηρεί και στο μέλλον, τη διαύγεια και την ευστροφία της αυτή η οξυδερκής συλλογή διηγημάτων. Ο Ανδρέας Μαλόρης ξεδιπλώνει. άλλοτε με χιούμορ και άλλο με πίκρα. διαρκώς όμως με πικρό χιούμορ. 14 ελκυστικές ιστορίες με κοινό παρονομαστή τους τον θάνατο ή. για να είμαι ορθότερος, την απώλεια. Απώλεια ωστόσο η οποία στολίζεται με τον υποδειγματικό σαρκασμό
του συγγραφέα που χαρίζει στον αναγνώστη υψηλές στιγμές πεζογραφικής απόλαυσης, πλάθοντας, σχεδόν με εικαστική αρμονία, αλλόκοτους, άρα ζουμερούς, χαρακτήρες τους οποίους, άμα ανοίξουμε τα μάτια, αντικρίζουμε ολόγυρά μας.
Μερικά διηγήματα της συλλογής αγγίζουν επίπεδα μαύρης κωμωδίας παντρεύοντας, βιτριολικά, το αστείο με το σοβαρό ενώ. εάν θελήσω να υποκύψω στον πειρασμό της υποκειμενικότητας τότε, ναι, το διήγημα «Η Αλήθεια» με κέρδισε ολοκληρωτικά. κυρίως χάρη στη στρατιά των υπαινιγμών του. Πέραν τούτου, επιστρέφοντας στη σφαιρική ανάλυση του βιβλίου, νιώθω ότι. ο Ανδρέας Μαλόρης, έγινε, υπηρετώντας την τέχνη του λόγου, αλλά και τον λόγο της τέχνης, παλμογράφος μικρών και, συχνά, περιφρονημένων καταστάσεων οι οποίες, αργά ή γρήγορα, αποκτούν γιγάντιες διαστάσεις, καθώς τα πρόσωπα που τις συνθέτουν καλύπτονται από πυκνό, και αξεδιάλυτο, μυστήριο.
Γι’ αυτό. ίσως, πριν το πρώτο διήγημα. παραθέτει την εξής διατύπωση του Καμύ: «Οι περισσότεροι από μας δεν αντιλαμβάνονται τι τεράστια ενέργεια ξοδεύουν μερικοί άνθρωποι για να φαίνονται φυσιολογικοί». Κι άντε τώρα, στην εποχή της ισοπεδωτικής σύγχυσης, να ξεχωρίσουμε το φυσιολογικό από το αφύσικο. Δεν ψάχνουμε, λέω εγώ καλύτερα, ψύλλους στα άχυρα;

Ανδρέας Κούνιος